Ελάσσονες αντιφάσεις

Ελάσσονες αντιφάσεις

Ήταν προσφάτως στο γυαλί μια όμορφη κυρία κομψή κι εξομολογούνταν: «Αχ, η Αθήνα! Εκείνο που λατρεύω στην Αθήνα είν’ οι αντιφάσεις της».

Ανέξοδες, βεγγαλικές κενολογίες. Οι αντιφάσεις ποτέ δεν ήσαν γοητευτικές. Ιδιαίτερα στις πόλεις.  

Λόγου χάρη, τη λαϊκή κάθε βδομάδα με δυσκολία την ανέχομαι. Δεκάδες φωνακλάδες, άξεστοι κατά βάση έμποροι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σου βάλουν στη ζούλα μια σάπια ντομάτα παραπάνω στη σακούλα για να στρογγυλοποιήσουν προς τα πάνω την τιμή. Ο ψαράς κάθε φορά που ραντίζει με νερό την πραμάτεια του, βρέχει επί τούτου τα ποδάρια μου. Μόνο εκεί όμως, όλοι αυτοί οι υποτακτικοί κρετίνοι με λένε «παλικάρι». Μόνο γι’ αυτό ανελλιπώς εκεί συχνάζω.   

Μιαν ορισμένη αντίφαση κι αυτή,
καθόλου λατρευτή, απλώς αθηναϊκή.

Διγ.

 

*φωτογραφία: ε.β.

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».