Ήταν προσφάτως στο γυαλί μια όμορφη κυρία κομψή κι εξομολογούνταν: «Αχ, η Αθήνα! Εκείνο που λατρεύω στην Αθήνα είν’ οι αντιφάσεις της».
Ανέξοδες, βεγγαλικές κενολογίες. Οι αντιφάσεις ποτέ δεν ήσαν γοητευτικές. Ιδιαίτερα στις πόλεις.
Λόγου χάρη, τη λαϊκή κάθε βδομάδα με δυσκολία την ανέχομαι. Δεκάδες φωνακλάδες, άξεστοι κατά βάση έμποροι, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σου βάλουν στη ζούλα μια σάπια ντομάτα παραπάνω στη σακούλα για να στρογγυλοποιήσουν προς τα πάνω την τιμή. Ο ψαράς κάθε φορά που ραντίζει με νερό την πραμάτεια του, βρέχει επί τούτου τα ποδάρια μου. Μόνο εκεί όμως, όλοι αυτοί οι υποτακτικοί κρετίνοι με λένε «παλικάρι». Μόνο γι’ αυτό ανελλιπώς εκεί συχνάζω.
Μιαν ορισμένη αντίφαση κι αυτή, καθόλου λατρευτή, απλώς αθηναϊκή.
Διγ.
*φωτογραφία: ε.β.
