Είπα να γράψω ένα ποίημα για το θέρος
Να πω για άνθη πλουμιστά που εσένανε θυμίζουν
Τώρα που άρχετ’ εποχή καυτή κι ο επελαύνων έρως.
Αλί! Οι στίχοι βγαίνουνε ζαβοί· άλλα στ’ αυτιά βουίζουν.
Κι αφού δεν το κατάφερα το ποίημα να συνθέσω,
Λέω σε έξι-εφτά γραμμές αλλιώς να σου το θέσω.
Ελαστική κι ευέλικτη την εργασία κάνουν,
αυτοί που δε δουλέψανε έξω απ’ τη ΔΑΠ ποτέ τους,
«τ’ οχτάωρο είναι πασέ κι εσύ δεν είσαι εργάτης·
επιχειρηματίας του εαυτού», μη φαίνεται ο δραγάτης.
Θα τρως ρεπό, θα ζεις λιτά, θα λες ευχαριστώ,
κηδεία απόψε κάνουμε σε κάθε τι συλλογικό.
Διακοπές και απεργίες να ξεχάσεις αγαπούλα,
δικαιώματα ξηλώνουν, σε κονταίνουν με τη βούλα.
Καθόλου δεν θα ήθελα ψυχή να σου μαυρίσω
μονάχα λίγο εκπρόθεσμα αυτό να σε ρωτήσω:
Έτοιμη για την επανάσταση μωρό μου;
Διγ.
*φωτογραφία: Αντωνία Μπεμπλιδάκη
