Πήρε κατά τι χρόνο παραπάνω
βέβηλα χρονοτρίβησα σκαλίζοντας φλυαρίες
μα τώρα δα ’νακάλυψα
εσύ τι μου θυμίζεις.
Απ’ όλο το συρφετό του θείου πάθους
απ’ όλη την επαναλαμβανόμενη ετήσια θηριωδία
εσύ, που διόλου στο πρόγραμμα και στις γραφές δε σ’ είχα,
εσύ, μισός Ιούδας, μισός Θωμάς.
Αντί για δάχτυλα προτεταμένα
χώνεις προδοτικά τη γλώσσα στις πληγές μου.
Νυν απολύεις τον δούλο σου, δέσποινα.
Διγ.