Θερινό ηλιοστάσιο

Θερινό ηλιοστάσιο

Σε αυτή τη μικρότερη νύχτα του χρόνου
είχε από νωρίς σφηνωθεί κάτι το απολύτως επιτακτικό.
Κάτι που, αν παράμενε ανεπίλυτο ως το ξημέρωμα,
θα το ’λιωνε ο αδηφάγος ήλιος·
με την ηδονή και την ανακούφιση που λιώνει το Μάη
και τα τελευταία χιόνια στις πιο απάτητες κορφές.
Κι ύστερα το μόνο που του μένει είναι να παράξει καλοκαίρι.
Καμιά άλλη εκκρεμότητα.

 

Πίσω στη νύχτα αυτή.
Διότι χρόνος δεν περισσεύει.
Ο χρόνος –ούτως ή άλλως– πάντοτε κυλά με αύξουσα πορεία
και ολοένα κοχλάζουσα κάβλα.

 

Καθώς λοιπόν το φως της αμφιλύκης ζύγωνε,
σκεφτήκαμε μήπως το σώφρον ήταν
να καταφύγουμε σε κάποια πάλι αναβολή παραμυθίας,
σε κάποια περίθαλψη που θα μας πρόσφερε προσωρινή έστω νάρκη.

 

Αρνήθηκες όμως.
Σου άρεσε άλλωστε από παλιά να το παίζεις τολμητίας,
τάχα μου ρισκαδόρος, δήθεν απερίσκεπτος.
Και πάντα γι’ αυτές σου τις μαλακίες είχες και θεωρητική θεμελίωση.
Έλεγες: «Έτσι πρέπει να φερόμαστε· ενστικτώδικα,
όπως στη νιότη αρμόζει, όπως η
νιότη επιτάσσει».

 

Με τα πολλά, το θερινό ηλιοστάσιο στέρεψε·
Η μεγαλύτερη μέρα θα κάνει
ένα χρόνο να ξανάρθει.

Διγ.

Φωτογραφία: Ari Aster, Midsommar (2019)

 

 

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».