// στην αυλή (Φρέσκο μελάνι) //
Αγαπημένε μου,
Τα μεσημέρια στο χωριό δεν είναι καθόλου ήσυχα, όπως ίσως φανταζόσουν. Οι άνθρωποι εδώ συνήθως κοιμούνται, μάλλον για να μην ακούν το ερωτικό κάλεσμα των τζιτζικιών που τους υπενθυμίζει τις ελλείψεις τους. Μόνο τα μυρμήγκια επιμένουν να κόβουν βόλτες απερίσπαστα από τη λαγνεία αυτού του προκλητικού ήχου. Στην αρχή τα παρατηρούσα με θαυμασμό, ήταν παρηγοριά στις μεσημεριανές αϋπνίες μου, σαν συνεργός που μοιράζεστε την ενοχή στη μέση. Μετά όμως σκέφτηκα εσένα.
Θα είσαι στην πόλη τώρα, σκυμμένος με προσήλωση πάνω απ’ τα σκίτσα σου. Πάντα μου άρεσε να σε χαζεύω την ώρα που σχεδιάζεις. Ξεκινάς αχνά με δειλές γραμμές μολυβιού, κι όταν νιώσεις ασφάλεια, αφήνεις το μελάνι του μαρκαδόρου ν’ αποκαλύψει το πλάνο σου. Κάποιες φορές ζηλεύω τη σιγουριά αυτών των σχημάτων, είναι ξεκάθαρες δηλώσεις. Γι’ αυτό χθες που ήταν πάλι μεσημέρι, αποφάσισα κρυφά να σε μιμηθώ.
Πήρα το μαρκαδοράκι που είχες ξεχασμένο στην τσάντα μου κι άρχισα να λερώνω το λευκό τραπεζομάντιλο του τραπεζιού της αυλής. Στην αρχή αυθόρμητα, με αφηρημένες γραμμές και καμπύλες, που μέναν ανοιχτές στον ορίζοντα. Σιγά σιγά όμως έγιναν λογικά σχήματα – τρίγωνα, τετράγωνα και κύκλοι, ακριβώς όπως τα δικά σου. Ένα μυρμήγκι έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή από δίπλα. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα, ζωγράφισα έναν κύκλο γύρω του.
Δεν θα πιστέψεις τι συνέβη, εγκλωβίστηκε στη νοητή μου οριοθέτηση! Γυρνούσε πέρα δώθε αγχωμένο μέσα στην κυκλική δήλωση, ανίκανο να προχωρήσει έξω απ’ τη γραμμή. Ξέρω τι θα πεις τώρα, ότι υπάρχει πάντα μια λογική εξήγηση – η μυρωδιά απ’ το φρέσκο μελάνι το φοβίζει. Αν έχτιζα όμως ένα τεράστιο τείχος γύρω του, δεν θα στεκόταν εμπόδιο. Τα μυρμήγκια έχουν την ικανότητα να περπατάνε σε όλες τις διαστάσεις, ακόμα και στο ταβάνι. Και τελικά δειλιάζουν μπροστά σε κάτι μη υπαρκτό.
Αποφάσισα, λοιπόν, να χωρίσουμε. Σχεδιάζεις πολύ ωραία, δεν λέω, άλλωστε αυτός είναι κι ο λόγος που σε ερωτεύτηκα εξαρχής. Έχεις όμως εμμονή με το να κλείνεις όλες τις γραμμές και τις καμπύλες, μια αγωνία να εφάπτονται, να ορίζουν και να οριοθετούν. Γενικά, είναι λογική η στάση σου. Αλλά στη ζωή τα πράγματα δεν είναι γενικά, ούτε λογικά. Η ζωή του καθενός είναι ένα σύνολο παράλογων ειδικών, αλλιώς δεν είναι ζωή.
Καταλαβαίνω ότι θα απορήσεις, ότι δεν το θεωρείς επαρκή λόγο χωρισμού. Δεν πειράζει. Κι εγώ απορώ που στο χωριό οι μόνοι αξιοπρεπείς ερωτικοί ήχοι είναι αυτοί των τζιτζικιών, αφού οι άνθρωποι κοιμούνται αντί να γαμιούνται τα μεσημέρια. Κι εκείνοι με τη σειρά τους δεν καταλαβαίνουν γιατί ένα παντοδύναμο μυρμήγκι αυτοεγκλωβίζεται στη νοητή οριοθέτηση. Ας ζήσει ο καθένας με το ερώτημα που επιλέγει να τον απασχολεί.
Προσωρινά δική σου,
Ρία
*διήγημα από το βιβλίο της Ελισάβετ Φωτοπούλου "Στη γύρα", εκδ. ΚΨΜ, 2025
... περισσότεραλιγότερα
