Παρ’ όλα αυτά,
δεν έχει ξεχάσει το στόμα μου να χαμογελάει
κι εγώ το αφήνω
(Αναγνωρίζω την απόγνωση
διότι θήτευσα κάποτε στη χαρά)
Θυμάται ακόμα το στόμα μου να χαμογελάει
κι εγώ το αφήνω
είναι ένας τρόπος κι αυτός...
Θα μπορούσαμε και να έχουμε μείνει σιωπηλοί
Και θα αρκούσε που μου πήρες εκείνα τα τριαντάφυλλα απ' τον Πακιστανό
Και ο Πακιστανός σε αποκαλούσε αδερφό
Και τα χείλη μου μιμούνταν ασυνείδητα τα λόγια σου
Όπως τότε...
Επειδή ό,τι ήταν να πω το είπα
Επειδή έχω ζήσει ήδη μια ολόκληρη ζωή
Είναι το κουράγιο μου σαν την τελειωμένη μου βενζίνη
Και το αμάξι, νεότερο από μένα και πιο έξυπνo
Με ειδοποιεί με μπι...
Τα ποιήματα που σου γράφω τα σαββατόβραδα
δεν μπορούν να περιμένουν
να ξεμεθύσεις, να ξυπνήσεις, να απομονωθείς
ή να βρεις τις κατάλληλες συνθήκες φωτισμού
(δεν είναι δα και καμιά φιλοσοφία)
πάντα το ίδιο θέλω να σου πω:
ότι...
Κομμάτια κόβω απ' το κορμί μου
να βρω τον δρόμο για το σπίτι
στη θέση του συνοδηγού η Λύπη
κι όλο τελειώνει το ψωμί μου
Δώσε μου λίγη υποτέλεια
να βυθιστώ ξανά στα λάθη
πότε αρχίζει η οικογένεια
και...
Πόσους μνηστήρες να σκοτώσω να σε φτάσω;
Πόσα ποτάμια, πες μου, κρύα να περάσω;
Βρες μου έναν κήπο και τον πόνο μου θα θάψω
Το πρώτο γάλα μου για σένα θα φυλάξω
Από το σώμα και...
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου και βλέπω τη Θάτσερ
Τον Καλιγούλα
Τον Ιούδα τον Ισκαριώτη
Τον γνωστό σκηνοθέτη
Εκείνους που «τα φάγανε» όσο εμείς δουλεύαμε
Τον Κορκονέα
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη μου και βλέπω την Τζένιφερ Άνιστον (ενώ με λένε...
Θα ’θελα να μη διάβαζες εκείνα τα ποιήματα
Είναι ο υπέρηχος εξέταση επώδυνη
Και ο ραδιολόγος ένας ντέτεκτιβ που ψάχνει ύποπτες σκιές
Θα ’θελα να μη διάβαζες εκείνα τα ποιήματα
Όχι χωρίς το ιστορικό του ποιητή...
