N.Σ.

Γιατί γράφω στο Σαλιγκάρι; Κάτι γυρεύω – τι γυρεύω; Αφηγήσεις, ιστορίες – και τι διάολο σημαίνουν αυτά; Την κατοίκηση σε έναν κόσμο, σε έναν τόπο, άρα τη δημιουργία μιας δυνανατότητας, μιας δεύτερης ενδεχόμενης ζωής, μπας και ζήσω εκείνο που δεν έζησα, μπας και βρω τα πρόσωπα που πάντα ήθελα να δω αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα. Μια δεύτερη ευκαιρία λοιπόν ― μάλλον αυτό γυρεύω.

Για τους βανδαλισμούς των εικόνων

Ο βανδαλισμός πάντως έργων τέχνης έχει μια άλλη πτυχή...

Τα ανεκτέλεστα έργα

Στον Δημήτρη, για όσα δεν προλάβαμε Ζωή δεν είναι μονάχα...

«Άλμα ανόδου του ΕΚΠΑ» και άλλες τέτοιες ασυναρτησίες

Για όσους/ες είμαστε ακόμη στα Πανεπιστήμια τρώγοντας εκεί τις...

Aνάθεμα στην ποίηση

Ό,τι αγαπώ το υπερασπίζομαι. Τη δουλειά, τους οικείους, το...

Ερμηνεύοντας θανάτους: Goodbye, Lindita

Μου πήρε δυο βδομάδες να συνέλθω. Το λες και...

Ένα τίποτα ζητάει να μιλήσει

Άκουσα τον παλμό ανάμεσα στα στήθη της, την ευωδία που ραίνει το χαμόγελό της. Νόμισα για μια στιγμή πως το ανεκπλήρωτο την ομορφαίνει· μα λέξεις δεν βρέθηκαν να περιγράψουν την ομορφιά της Φωκάς,...

Συν-ύπαρξη

Η στιγμή είναι στη σχισμή που το πρόσωπο διακρίνεται από κάθε στιγμή από κάθε πρόσωπο   Η σχισμή είναι στη στιγμή που το πρόσωπο βλέπεται μόνο στον εαυτό του μόνο στη στιγμή   μόνο στη σχισμή   Μόνος εκεί ανταπόδοτα ανυποχώρητα·   Για να γίνει αυτό πλέον: ο εαυτός του   Αυτός μόνο πλέον. Μόνον αυτός   Ή, το...

Το Μπρελόκ Γουρούνι

  Στη Μαρία, τη μόνη που εκτίμησε   Τα πράγματα, τα αντικείμενα και οτιδήποτε ονομάζουμε σχηματικά ως «ύλη» δεν είναι νεκρές παρουσίες και δεν υπάρχουν καθαυτά. Υπάρχουν μόνο στο βαθμό που τους αποδίδεται ένα νόημα...

Η αλήθεια πίσω απ’ την κατεδάφιση του Phylax

  Την προηγούμενη Τετάρτη έλαβα μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή· το περιεχόμενό της ίσως να σοκάρει, ίσως να αγνοηθεί, ή ακόμη και να απαξιωθεί ως ανοησία, σε κάθε ενδεχόμενο όμως ρίχνει ένα κάποιο φως σε...

Για ένα έργο που ποτέ δεν μίλησε. Σκέψεις για τη θεατρική παράσταση Οι Δαιμονισμένοι του Konstantin Bogomolov

«Ο σκοπός της τέχνης – να προσβάλλει αξίες. Όχι να τις διαφυλάττει, όχι να τις προστατεύει, αλλά να τις προσβάλλει. Όσο πιο επιδέξια και ραφιναρισμένη είναι αυτή η επίθεση, τόσο πιο πολλές...

O Πέρσης και η μπριζόλα

Ο Αζώρ είναι ένα μικρό, μα έξυπνο σκυλάκι. Νομίζεις πως ανθρώπου ψυχή είναι κλεισμένη σ’ αυτό το όμορφο ζώο. Κ. Γ. Καρυωτάκης, «Ο Αζώρ και ο λωποδύτης» Εκεί κάπου πρέπει να ήταν. Γύρω στις...

Το «Θαλασσοπούλι»

Και είμαι, νιώθω, πια ένας μεγιστάνας του ελάχιστου Γ. Σκαμπαρδώνης    Ήταν κάπου στα μέσα Ιουνίου όταν μπήκαμε στο «Θαλασσοπούλι», το καράβι της γραμμής που κατευθυνόταν στα δύο ερημικά νησάκια απέναντι απ’ την Αστυπάλαια,...

Ο λιαζόμενος σκύλος

Κοιμάμαι μετά βίας τις τελευταίες μέρες. Ακόμη και όταν τελικώς αποκοιμάμαι, κάποιος εφιάλτης με αγκαλιάζει σφιχτά μετατρέποντας τον ύπνο μου σε μαρτυρική διαδικασία. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια, λες και είμαι κουρδισμένο ξυπνητήρι, κάθε...